ΗΡΩEΣ, ΟΧΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ

Η κ. Λ. Ριανκούρ, έξ αφορμής τών πρό τίνος γενομένων δηλώσεων τών κατοίκων Κορυτσάς και τών άλλων Ήπειρωτών περί εκουσίου προσφοράς εαυτών είς τόν βωμόν τής ελευθερίας έν περιπτωσει καθ’ ήν αύτη θά έσφαγιάζετο καί θά ύπήγοντο είς νέον βάρβαρον καί άπολίτιστον κράτος, άπέσιειλε πρός τά «Πάτρια» τήν εξής ωραίαν έπιστολήν, τήν οποίαν χάριν τών αναγνωστών τοΰ «Έκκλ.Κήρυκος» μεταφέρομεν ένταΰθα :

Ναί, φίλα «Πάτρια»! Μή ομιλήσωμεν περί ολοκαυτώματος τής Ηπείρου ! Μή άποθάνη ή Κορυτσά! Μή έπαναληφθή ό χορός τοΰ Ζαλόγγου, ή τό σπαραξικάρδιον θέαμα τής Πάργας! Νά ζήσωμεν ήμεις, νά καταβάλωμεν δέ Αλβανούς καί Ιταλούς, έάν έχωσι τήν αυθάδειαν νά έπιχειρήσωσιν ό,τι δήποτε κατά τών ήμετέρων δικαίων.

Εννοώ πολύ καλά, οτι προτίθεται ή Ήπειρος νά πολεμήση καί όχι να τείνη τόν λαιμόν πρός τήν μάχαιραν τών σφετεριστών. Αλλά δυστυχώς τό ύφος τών εκδηλώσεων, έκ μέρους κοινοτήτων καί πόλεων ηπειρωτικών, εκφράζει συχνά τήν όντως ηρωικήν διάθεσίν αύτών ύπό αυτήν τήν μορφήν, αί δέ έφημερίδες σχολιάζουσιν επίσης όμιλοΰται περί θανάτου τών ήμετέρων, έρημώσεως εκούσιας καί καταστροφης τής χώρας, όχι δέ άρκετά περί νικηφόρου άντιστάσεως καί κατά τών τυχόν εισβολέων, ώς νά έπρόκειτο σθεναρά μέν πάλη, αλλά χωρίς άλλην έλπίδα, ή τήν τοΰ έντιμου θανάτου ! Πρέπει τέλος παντων νά λάβωμεν συναίσθησιν τών δυνάμεων ήμών. Δέν είναι πλέον ό καιρός όπου υπόδουλος καί άλυσίδετος ή δυστυχής ‘Ελλάς δέν ήδύνατο εΐ μή δι’ αίματηράς αυτοθυσίας νά διαμαρτυρηθή κατά τής βίας και νά διεκφύγη τύχην χειροτέραν τού θανάτου! Εϊμεθα τώρα Έθνος Ισχυρόν. Νικήσαντες Τούρκους και Βουλγάρους, οϊτινες μέν καθάρματα, άλλα και θηρία έν το πολέμο, πώς νά φοβηθώμεν τούς μή κατορθώσαντας εντός δύο ετών νά κατισχύσωσιν έν Τριπολίτιδι μιας δρακός Βεδουινων; ’Εκείνοι μάς φοβούνται καί θά ύποχωρήσωσιν άμα άκούσωσιν άπειλητικήν έκ μέρους ήμών φωνήν. Δαμάσαντες τίγρεις καί ύαινας, μήπως θά φύγωμεν προ τού όγκου πλαδαρού έλέφαντος; Πρός Θεού, μή όμιλώμεν περί τοιούτων αποφάσεων, ως μόνον ή απελπισία τών ασθενών δύναται νά δικαιολογήση! Δεν εϊμεθα τό μικρόν Μαυροβούνιον, από τό όποιον άφήρπασαν μέν τήν Σκόδραν, άλλα-καί τούτο μόλις και μετά βίας! Ας όμιλήσομεν ώς έμπόλεμοι κατ’ εμπολέμων, όχι ώς μάρτυρες και θύματα είς τούς πόδας παντοδυνάμου δημίου.

Βεβαίως δύνασθε ούτω νά ομιλήσητε είς ολους, φίλους και εχθρούς. ‘Οποία καί άν ή ή στάσις, ήν κρίνει εύλογον νά τηρή έπισήμως, διά καλούς λόγους, ή ήμετέρα Κυβέρνησις, οί τοιούτοι λόγοι ήμών και όλων τών Ήπειρωτών δέν δύνανται παρά νά ένισχύσωσιν αυτήν είς τήν δράσιν αυτής, εϊτε διπλωματικήν είτε στρατιωτικήν.

Ή αυθάδης διεθνής έπιτροπή, εάν ποτέ φθάση εΐς Κορυτσάν, ώς μή ώφελε, πρέπει ν’ άκούση έκ στόματος μυριάδων ‘Ελλήνων όχι γοεράς κραυγάς ικετών, ουδέ αποφάσεις αυτοκτονίας άπηλπισμένων, άλλ’ άπειλάς άγρίας τής προσβληθείσης είς τά δικαιώματα της Ελλάδος. Πρός Θεού, έμπνεύσατε εκείνην τήν στάσιν είς δλους πέριξ ήμών καί όπου καί άν έκτείνηται ή έπιρροή υμών. Έχομεν νά κάμωμεν μέ άνάνδρους αί ταπειναί ίκεσίαι καί τά δάκρυά μας δέν θά τοϊς κάμωσι τήν ελάχιστην έντύπωσιν έξ εναντίας θά χαρώσιν έλπίζοντες νά καταστραφώμεν ούτως οικειοθελώς, άφίνοντες τήν χώραν έρημον και άδέσποτον είς τάς χεΐρας αύτών. Έάν δμως βλέπωσιν δτι κάθε Ήπειρώτης μικρός ή μεγάλος, άνήρ ή γυνή έχει άπόφασιν όχι ν’ άποθάνη, αλλά ν’ άποκρούση πύξ και λάξ τούς αύθάδεις επιδρομείς, θα σέβωνται τά δικαιώματα ήμών. Ή στιγμή είνε κρίσιμος καί τό πάν έξαρτάται ίσως έκ τής στάσεως τών έπί τόπου.

Έξ Ιδίας πείρας γνωρίζω πόσην έντύπωσιν προξενεί εις τούς ξένους, και δή είς τούς μάλλον αγέρωχους, ή αποφασιστικούς τών λόγων ήμών, ας έννοήσωσι καί δτι έν περιπτώσει επιμονής έκ μέρονς αυτών κινδυνεύουσι νά πάθωσιν ο,τι καί οί Βούλγαροι, χάνοντες και έκεϊνα, τά όποια έξ υπερβολικής συγκαταβάσεως άφήκαμεν μέχρι τούδε άδιεκδίκητα οτι ό Αύλών και τό Βεράτιον ποθοΰσι διακαώς νά έλθωμεν είς άρωγήν αύτών καί οτι βεβαίως τώρα ούδείς πλέον ενδοιασμός θά έμποδίση τόν νικηφόρον έλληνικόν στρατόν νά προχωρήση έως οπου καί αν κρίνωμεν δίκαιον. Τοΰτο τό ένδεχόμενον θά έμπνεύση αύτοϊς πολύ σωφρονεστέρας σκέψεις παρά ή οπτασία τραγικής πυράς έφ’ ής νά σφάξωμεν εαυτούς καύσαντες τάς πόλεις, ας έπρεπε νά διατηρήσωμεν.

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ, (1913)

Έτος Γ’ Τεύχος ΜΕ σελ. 509-511

Ετοίμασε Μ. Θ για το Πελασγό Κορυτσάς