π. Ελευθέριος Καρακίτσιος πρωτ/ρος –καθηγητής Δρ. Θ. -ΑΠΘ

Μόλις τελείωσε το σχολικό έτος που υπηρετούσα σαν καθηγητής αρχές Ιουλίου του 1993 επισκέφθηκα τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας . Ήδη ευρισκόμουν στην Μητροπολιτική περιφέρεια της Κορυτσάς απότο1992 και είχα επισκεφθεί τα Τίρανα όπου με την βοήθεια της οικογενείας Βύρωνος και Γαρούφως Νότη είχα το πρώτο Ελληνικό φροντιστήριο εκμαθήσεως της ελληνικής γλώσσης στα Τίρανα . Ενθουσιασμένος για τον μακαριστό Επίσκοπο Αναστάσιο Γιαννουλάτο από τα φοιτητικά μου χρόνια πήρα την απόφασι να πηγαίνω κοντά του ως αποσπασμένος καθηγητής και ιερεύς. Με είχαν σημειωτέον αποτρέψει οι γέροντες ιερείς της Κορυτσάς π. Κων/νος Κωτνάνης από την Πωλένα και ο π. Χρήστος Ράτσης από την Δάρδα, ο π. Πέτρος Γάκης από την Ιερά Μονή της Καμενίτσας. Αντεστήκαν σθεναρά να φύγω στα Τίρανα για τους ευνόητους σκοπούς. Πεισματάρης ο ίδιος πήρα μαζί μου τον Συνταγματάρχην Πεζικού της Μεραρχίας Κορυτσάς Κώτσιον Στογιάννην και με την συγκοινωνίαν με λεωφορείο ( λεωφορείο να το ειπή κανείς…αφού στην ανηφόρα στο Λιμπράζιτ έφυγε η πόρτα στο δρόμο!). Στα Τίρανα γνώριζα την Γαρούφω Νότη από την κάτω Γοραντζή Αργυροκάστρου, γραμματέα σε υπουργείο, και τον σύζυγο της Βύρωνα Νότη ΕΚΦΩΝΗΤΗ ΤΟΥ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ ΤΙΡΑΝΩΝ «ΕΔΩ ΤΊΡΑΝΑ Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΤΙΡΑΝΩΝ..» τον άκουγα από την Ελλάδα χρόνια! Εκεί ήταν πράος και σε τίποτα δεν θύμιζε η φωνή του στον σταθμό! Βοήθησα τα παιδιά του στην Θεσσαλονίκη…. Έφτασα σε ένα λιτό δωμάτιο του Αρχιεπισκόπου. Με σαγήνευσε το βλέμα « του επί του σκοπού ιεράρχου» .Πήγα να καθίσω αμέριμνος και αμέσως επενέβη «πρόσεχε λίγο το κάθισμα» …ήταν ετοιμόρροπο . Σύστησα τους φίλους και με μια απλότητα αλλά και εξυπνάδα με τράβηξε δίπλα στο μικρότερο δωματιάκι, του εξήγησα τον σκοπό… αλλά αμέσως με απέτρεψε και μου είπε «αφού σταθεροποιήθηκες στην Κορυτσά να κάνης υπακοή να μείνης εκεί….. εδώ χρειάζεται χρόνος ακόμη». Πήγα και την άλλη ημέρα με τον διάκονο π. Σωτήριο Καντζέρη τον Κορυτσαίο .Με πήρε κατά μέρος και μου είπε επιμένω να πας στην Κορυτσά … έκτοτε πολλές φορές συλλειτουργήσαμε…. Εκείνος ανεπαύθη εγώ υπτίαις χερσίν κλίνον το γόνυ γονυπετής ψελλίζω «καλόν παράδεισο άγιε επίσκοπε ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ».