Ένας πολύ παλαιότερος θεατρικός συγγραφέας, ο William Shakespeare, χρησιμοποίησε σαν βάση για το έργο του «Ρωμαίος και Ιουλιέττα», έναν άλλον ελληνικό μύθο περί έρωτος και της τιμής του, και με αυτόν τον μύθο θα συνεχίσουμε τώρα.
Πύραμος και Θέσβη
Συνήθως συνδέουμε τα έντονα ερωτικά συναισθήματα με την παθια-σμένη νεότητα, και αυτό συνέβη και στον μύθο του Πύραμου και της Θέσβης. Η ιστορία η οποία έλαβε χώρα στην Βαβυλώνα αναφέρεται σε δύο νέους – ένα αγόρι που ονομάζονταν Πύραμος και ένα κορίτσι με το όνομα Θέσβη. Οι δύο τους ζούσαν σε γειτονικά σπίτια που τα χώριζε ένας τοίχος. Οι γονείς τους εμπόδιζαν την σχέση τους, αλλά υπήρχε μια ρωγμή στον τοίχο, και μέσω αυ-τής της ρωγμής οι δύο εραστές μιλούσαν, και μοιράζονταν τα αισθήματά τους και τις ελπίδες τους.
Κάποτε και οι δύο τους μεγάλωσαν και σχεδίασαν μια μυστική συνάντηση. Θα έφευγαν από τα σπίτια τους μόνοι τους και θα συναντιό-ντουσαν στον τάφο του βασιλιά Νίνους, στην άκρη της πόλης. Η Θέσβη έφτασε πρώτη και περίμενε δίπλα στον τάφο την άφιξη του Πύραμου. Κάποια στιγμή άκουσε τον βρυχηθμό ενός λιονταριού και κρύφτηκε μέσα σε μια κοντινή σπηλιά. Καθώς έτρεχε όμως της έπεσε η μαντίλα της. Πραγματικά, σε λίγο ήλθε ένα λιοντάρι το όποιο μόλις είχε σκοτώσει το θύμα του και τα αίματα έτρεχαν ακόμη από το στόμα του. Όταν είδε την μαντίλα, την άρπαξε με το στόμα του και την ξέσκισε με τα ματωμένα σαγόνια του.
Λίγο αργότερα έφτασε και ο Πύραμος. Φώναξε το όνομα της Θέσβης και μη βλέποντας την εκεί γύρω, έψαξε γύρω από τον τάφο και είδε την καταξεσκισμένη και καταματωμένη μαντίλα. Κατατρομαγμένος και πιστεύοντας ότι ένα λιοντάρι κατασπάραξε την Θέσβη, ο Πύραμος έβγαλε το μαχαίρι του και το έμπηξε στο στήθος του, προτιμώντας να σκοτωθεί παρά να ζήσει χωρίς το κορίτσι που αγαπούσε. Ύστερα από λίγο ήλθε και η Θέσβη στο ση μείο που ήταν ο τάφος. Όταν είδε το άψυχο σώμα του Πύραμου στο έδαφος και κοντά την ματωμένη μαντίλα της, κατάλαβε τι συνέβη. Μη θέλοντας να ζήσει μόνη της, αποφάσισε να ακολουθήσει το αγόρι που αγάπησε στον θάνα το. Πήρε το μαχαίρι του Πύραμου στα χέρια της και έπεσε πάνω στην κόψη του για να συναντήσει τον αγαπημένο της στο βασίλειο του Άδη.
Πριν αυτοκτονήσει η Θέσβη προσευχήθηκε να τους συγχωρήσουν οι γονείς τους και να τους θάψουν εκεί, μαζί, στον ίδιο τάφο. Επίσης προσευ χήθηκε στους θεούς, η κοντινή μουριά να σκιάζει τον κοινό τους τάφο και να γίνει ένας μάρτυρας της αθάνατης αγάπης τους. Οι προσευχές της Θέσβης απαντήθηκαν. Οι στάχτες της μαζί με του Πύραμου τοποθετήθηκαν στην ίδια τεφροδόχο και η τεφροδόχος ετάφη εκεί κοντά, δίπλα στην μουριά. Από τότε το δέντρο γίνεται κατακόκκινο καθώς οι καρποί του ωριμάζουν, μια θαυμαστή ανάμνηση του τραγικού θανάτου των δύο εραστών. Το να είσαι νέος σημαίνει να είσαι αυθόρμητος, να ζεις την ζωή σου χωρίς όρια. Το να είσαι νέος και ερωτευμένος μπορεί να προκαλέσει πόνο, ακόμη και τραγωδία.
Αν και θα ήταν υπερβολικό να περιμένουμε από ερωτευμένους νέους να εφαρμόζουν το μέτρο στην ζωή τους, η ιστορία του Πύραμου και της Θέσβης αποκαλύπτει τους κινδύνους που διατρέχουμε όταν το αγνοήσουμε. Βεβαίως, η ιστορία τους αναφέρεται με συμπάθεια, επειδή οι δύο τους αποτελούν ένα παράδειγμα ενός από τα πιο ευγενικά ένστικτα στην ζωή, το ένστικτο της αγάπης.
Από το βιβλίο:: Οι 8 Πυλώνες της Ελληνικής Σοφία Συγγραφέας: Stephen Bertman, Ph.D. Αθήνα 2016 σελ 70-71, ετοίμασε B.T www.pelasgoskoritsas.gr