Εορτή και θλίψη.
Σκέψεις σχετικά με το εορτασμό των 20 ετών του Ελληνοαλβανικού Σχολείου Όμηρος Κορυτσάς. (στις 12 06 2024)
Δεν θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ πως ο εορτασμός ενός τέτοιου σημαντικού γεγονότος για τους ομογενείς της περιοχής της Κορυτσάς να δημιουργούσε τέτοια απογοήτευση και θλίψη σε μένα προσωπικά.
Λίγη ιστορία
Μετά τις δημοκρατικές αλλαγές της δεκαετία του 90, ξύπνησαν τα όνειρα και εμφανίστηκε η δίψα για το ελληνική γλώσσα και τον ελληνικό πολιτισμό στην Κορυτσά, ως ένα δικαίωμα που τους είχε αρνηθεί για 70 χρόνια. Ήταν η αρχή μίας μάχης με την εξουσία που θεωρούνταν δημοκρατική, που χρησιμοποίησε όλους τους τρόπους για να σβήσει και εμποδίσει κάθε προσπάθεια που ξεκινούσε από την πολιτική οργάνωση της ΕΕΜ Ομόνοια και το ΚΕΑΔ, παράρτημα Κορυτσάς. Οι προσπάθειες όμως είχαν την ισχυρή στήριξη της Ελληνικής Κυβέρνησης, των διάφορων μη κυβερνητικών συλλόγων, των προσωπικοτήτων από Ελλάδα, της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος στην αναζήτηση του τρόπου νίκης του φόβου για την ελεύθερη έκφραση της εθνικής και θρησκευτικής τους ταυτότητας, για την λειτουργία των φροντιστηρίων εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού των προγόνων μας, βοηθώντας και στις διασυνδέσεις με την πατρίδα αλλά και οικονομικά.
Ήταν αυτές οι προσπάθειες που καλλιέργησαν την δημιουργία ενός τέτοιου θετικού και αποτελεσματικού κλίματος που οι ομογενείς της Κορυτσάς είχαν εκπροσώπους τους σχεδόν σε κάθε δήμο, κοινότητα και εκπροσωπήθηκε από δύο βουλευτές στην αλβανική βουλή. Στόχος μας ήταν η ελληνική γλώσσα να διδάσκονταν ως δεύτερη γλώσσα στα δημόσια σχολεία της Κορυτσάς ως ένα νόμιμο δικαίωμα. Η αντίδραση των εθνικιστών αλλά και της εξουσίας ήταν τεράστια, αλλά βρίσκονταν σε δύσκολη θέση καθώς εξαιτίας της παρουσίας των βουλευτών της ΕΕΜ που από την ψήφο τους εξαρτιόνταν η ψήφιση του Συντάγματος. Οπότε ή θα δέχονταν την ελληνική γλώσσα ή δεν θα ψηφίζονταν ούτε το Σύνταγμα της Αλβανίας. Αυτό το δίλημμα η κυβέρνηση Νάνο το έλυσε, προτείνοντας την δημιουργία δύο δίγλωσσων σχολείων στην Χειμάρρα και την Κορυτσά, πράγμα που συνέβη και τα εγκαίνια πραγματοποιήθηκαν το 2005. Εκείνη την ημέρα η συμμετοχή ήταν τεράστια. Συμμετείχαν εκπρόσωποι των κυβερνήσεων των δύο κρατών, κληρικοί, βουλευτές, εκπρόσωποι τοπικών αρχών. Χαρά, δάκρια, ευγνωμοσύνη για το γεγονός πως οι προσπάθειες μιας δεκαετίας είχαν πραγματοποιήσει το όνειρο των 80 ετών, την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας, ως ένα δώρο Θεού γι’ αυτούς.
Τώρα μετά από 20 χρόνια.
Το σχολείο μεγάλωσε, σε αριθμούς και σε ποιότητα, με εντυπωσιακά επιτεύγματα. Έχει δημιουργήσει ένα αγαπητό και περιζήτητο όνομα στους μαθητές. Αυτό φυσικά και εξαιτίας τις ακούραστης, θυσιαστικής προσφοράς γεμάτη πάθος των εκπαιδευτικών και των διευθυντών αυτού του σχολείου, οι οποίοι θα μπορούσαμε να τους ονομάσουμε: άξιους ποιμένες στην καλλιέργεια της Ελληνικής γλώσσας και πολιτισμού στο ποίμνιο τους που διψά για γνώση.
Αυτοί χαίρονται για το ότι οι μαθητές τους διακρίνονται σε ολυμπιάδες και διαγωνισμούς, επιθυμούν καλύτερα αποτελέσματα, είναι καλά παραδείγματα στην κοινότητα και άξιοι ευρωπαίοι πολίτες. Μετά από 20 χρόνια πολλοί είναι οι μαθητές και οι μαθήτριες που ολοκλήρωσαν τις ανώτατες τους σπουδές, είναι ενεργοί και υπηρετούν σε διάφορους τομείς της ζωής και είναι συγχρόνως περήφανοι για το σχολείο «Όμηρος» που τους μεγάλωσε, τους μόρφωσε, τους εκπαίδευσε και τους έκανε άξιους για τον εαυτό τους, την οικογένεια και την κοινωνία.
Η γιορτή όμως των 20 ετών;
Ήταν σκόπιμο ή ανικανότητα αυτό το γεγονός τόσο σημαντικό για τους κορυτσαίους ομογενείς, που αγγίζει σχεδόν κάθε οικογένεια της ελληνικής κοινότητας να περνούσε σιωπηλά, τυπικά και ξερά. Εάν δεν είχε παρουσιαστεί ένα βίντεο με το ιστορικό της κομμάτι, (τους δημιουργούς του οποίου θα πρέπει να τους ευχαριστήσουμε), το υπόλοιπο μέρος της δραστηριότητας ήταν μια συνηθισμένη εορτή λήξης. Το εορταστικό κλήμα ήταν μηδενικό, χωρίς μήνυμα, χωρίς σύμβολο. Απών ήταν και ο Συντονιστής Εκπαίδευσης της Ελλάδος στην Αλβανία. Δεν μπορώ να κατανοήσω πως μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο! Δεν ήταν η διεύθυνση του σχολείου ο βασικό υπεύθυνος αυτής της εκδήλωσης; Πως αιτιολογούν αυτό το σημαντικό, ευαίσθητο καθήκον τους το οποίο η κοινότητα το αισθάνεται; Η εκπροσώπηση του Ελληνικού Προξενείου ήταν σε δεύτερη βαθμίδα! Δεν υπήρχαν εκπρόσωποι τοπικών αρχών και από την κεντρική διοίκηση της Αλβανίας η της Ελλάδας, δεν υπήρχαν ούτε καλεσμένοι από αυτούς που έγραψαν οι γράφουν την ιστορία αυτού του σχολείου, δεν ήταν ούτε ο σύλλογος γονέων, και άλλοι και άλλοι. Φυσικά δεν είχε ούτε κάποιο σοβαρό χαιρετισμό, από τους πρωταγωνιστές του χθες και του σήμερα που θα επαναφέρανε την ιστορία της ζωής αυτού του σχολείου και θα έμεναν ως αρχειοθετημένα έγγραφα.
Είναι η στιγμή να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους καθώς ηθελημένα ή όχι, οι αναρμόδιοι διευθυντές προκαλούν μη αναστρέψιμη ζημιά στην περηφάνια, την ταυτότητα και στα κίνητρα για να είναι κανείς μέλος της εθνικής ελληνικής μειονότητας στην Κορυτσά.
Γράφω αυτή την επιστολή από τον πόνο και την απογοήτευση που δημιούργησε ένας τέτοιος εορτασμός. Ενός κορυφαίου γεγονότος για την κοινότητα μας, από την απαξίωση που γίνεται σε ένα τεράστιο έργο, όσο δύσκολο τόσο και περήφανο πολλών ανθρώπων που θυσίασαν τα πάντα για να φτάσουν σ’ αυτή την ένδοξη επέτειο του Σχολείου Όμηρος Κορυτσάς.
Γράφω την επιστολή αυτή ώστε να προκαλέσω την μνήμη και όχι την λήθη, για να υπερηφανευτώ και όχι για να σιωπήσω, για να συνεορτάσω με την ηχώ που διαδίδεται από το ναό της Ελληνικής Γλώσσας, του Ελληνικού Πολιτισμού και της Ιστορίας που ονομάζεται Ελληνοαλβανικά Εκπαιδευτήρια Όμηρος.
Τα γράφω αυτά και για σας, ανώτερη διευθυντές των θεσμών της Ελληνικής Κυβέρνησης που γνωρίζεται την κατάσταση και δεν παρεμβαίνετε γιατί η αδιάφορη στάση απέναντι σε μία τέτοια κατάσταση δικαιολογεί την απάθεια και ωθεί σε διαφορετική κατεύθυνση από αυτή που εμείς παλέψαμε και παλεύουμε: το να είμαστε περήφανη για την εθνική μας καταγωγή, για την ελληνική γλώσσα και πολιτισμό, για δικαιώματα και ελευθερίες σε μια δημοκρατική κοινωνία.
Γρηγόρης Καραμέλος
Πρώην βουλευτής και πρώην πρόεδρος της Ομόνοιας.